Geschiedenis
Het Dutch Ladies Open kan inmiddels terugkijken op een historie van bijna veertig jaar waarin het toernooi 25 maal werd georganiseerd. Sinds de ouverture van het evenement in 1986 was het regelmatig een uitdaging om het toernooi daadwerkelijk te organiseren. Geldschieters stonden lang niet altijd in de rij, waardoor er simpelweg niet elk jaar een nieuwe editie kon worden gespeeld. Toch verdween het Dutch Ladies Open nooit, vocht het zich altijd weer terug op de kalender. En niet zomaar. Illustere golfbanen, legendarische deelneemsters, grote winnaressen, de feiten schetsen een rijke historie van hét Nederlandse proftoernooi voor vrouwen.
Die historie voert dus terug tot 1986, toen op de monumentale Hilversumsche Golf & Countryclub de Engelse Jane Forrest de eerste editie van het Dutch Ladies Open op haar naam schreef. Forrest was geen veelwinnaar, maar tegelijkertijd was het een heel passende eerste titelhouder. Eind jaren zeventig richtte zij samen met zeventien andere speelsters de Ladies European Tour op. Tegen de stroom in, met zeer beperkte middelen en doof voor criticasters die vonden dat vrouwengolf geen profstatus waard was, werd de LET op poten gezet. Het bleek een sprong voorwaarts voor vrouwelijke golfers in Europa, die ondersteund en geïnspireerd werden om het maximale uit hun talent te halen.
Legendarische winnaars
Een jaar later ging op de al even iconische Koninklijke Haagsche Golf & Country Club de charismatische Schotse Dale Reid er met de trofee vandoor. Reid, een generatiegenoot van Jane Forrest, verzamelde in haar 26 jaar als golfprofessional maar liefst 23 titels waarvan 21 op de LET, kwam ook twee jaar uit op de Amerikaanse LPGA en speelde bovendien vier edities van de Solheim Cup, de vrouwelijke tegenhanger van de Ryder Cup. In 2000 was ze in haar moederland van partij op de Solheim Cup als captain, waar zij Europa op de banen van Loch Lomond naar een zege op de Verenigde Staten leidde. Met haar 21 zeges op de Ladies European Tour staat Reid tweede op de lijst met meeste LET-overwinningen, achter de ongenaakbare Engelse Laura Davies (45). Anderhalf jaar geleden, in november 2023, overleed Reid aan kanker.
Voordat in 1989 een eerste periode van drie jaar aanbrak waarin het Dutch Ladies Open geen onderdeel was van de Europese golfkalender, greep in 1988 op de Rosendaelsche Golfclub Marie-Laure de Lorenzi de hoofdprijs. Naast het feit dat de Française met 19 overwinningen achter Reid de nummer drie is op de ranglijst met meeste LET-zeges, is zij ook op een andere manier een uitzonderlijke naam op de erelijst van het Dutch Ladies Open. Ze is slechts één van in totaal twee vrouwen die het Nederlandse toernooi meer dan ééns op haar naam schreven. Ook in 1995 was ze de beste, op Het Rijk van Nijmegen, met een indrukwekkend totaal van 18 slagen onder par.
Ban gebroken
Na drie jaar afwezigheid keerde het Dutch Ladies Open in 1992 terug op de tour en was het in de persoon van Valérie Michaud weer een Française die met de titel aan de haal ging. Na een zege van de Australische Corinne Dibnah in 1993, slechts één van drie niet-Europese overwinningen op het Dutch Ladies Open, was in 1994 het grote moment daar – een Nederlandse veroverde de titel.
Eerlijk is eerlijk, het lag bepaald niet in de lijn der verwachting dat in dat weekend in september 1994 op Het Rijk van Nijmegen de ban voor Nederland eindelijk gebroken zou worden. De Nederlandse Liz Weima was kort ervoor weliswaar twaalfde geworden op het Britse Open, maar een regelrechte titelkandidaat was ze niet. Voor de 26-jarige Weima, die twee jaar eerder haar profdebuut had gemaakt, verliep echter één keer alles perfect. Ze stak in uitstekende vorm en wist bovendien precies hoe zij moest omgaan met de koude, natte weersomstandigheden op die dagen, iets wat haar naaste concurrenten minder goed lukte.
"Vooral die laatste dag was er één waarin alles lukte”, blikte ze ooit zelf terug op het absolute hoogtepunt uit haar profloopbaan, die uiteindelijk veel te vroeg ten einde kwam door een polsblessure. “Staan, slaan. Het was een soort droom. Ik had die ervaring één keer eerder gehad, toen ik nog amateur was, tijdens een oefenrondje op Oude Maas. Dat is een uiterst rare gewaarwording die maar zelden voorkomt. Ik kan me nog steeds elke slag herinneren en ik kan er nog elke dag weer van genieten."
Weima was met haar titel de eerste Nederlandse speelster die een zege boekte op de Ladies European Tour en de eerste Nederlandse golfer ooit die het Dutch Open won, ook bij de mannen was dat tot dat moment niemand gelukt. In 2000 werd Rolf Muntz de eerste man die op Nederlandse bodem de titel greep.
Nieuwe generatie
Na de tweede overwinning van Marie-Laure de Lorenzi een jaar later gingen er weer vier jaar voorbij zonder editie van het Dutch Ladies Open. Toen het toernooi in 2000 voor twee edities terugkeerde op de Kennemer Golf & Country Club, waren er geen Nederlandse speelsters die de uitzonderlijke prestatie van Liz Weima een passend vervolg konden geven. In 2001, toen de Francaise Karine Icher de titel opeiste, slaagde zelfs geen Nederlandse speelster erin de cut te overleven, iets wat in de historie van het Dutch Ladies Open slechts twee keer gebeurde.
In 2004 braken betere tijden aan. Met KLM als nieuwe sponsor keerde het toernooi wederom terug op de kalender, om er twaalf jaar achtereen te blijven. Inmiddels klopte een geheel nieuwe generatie golfsters op de deur van de Europese golftop, met daarbij ook een groot Nederlands talent: Christel Boeljon. Na een even knappe als onverwachte elfde plaats voor Judith van Hagen in 2006 in de nadagen van haar professionele carrière, deed Boeljon nadrukkelijk van zich spreken. In 2007 in de tweede editie op rij op de Eindhovensche Golfclub, een jaar vóór haar profdebuut, werd Boeljon elfde. Overigens werd dat jaar, na enkele kampioenen met een meer bescheiden palmares, de titel weer gegrepen door een absolute wereldtopper: Gwladys Nocera uit Frankrijk. Zij won met een totaalscore van 15 slagen onder par en een voorsprong van maar liefst 18 slagen op de nummer twee, haar landgenote Virginie Lagoutte-Clement.
Een jaar later prolongeerde Nocera haar titel, wederom op de Eindhovensche, en was Boeljon opnieuw de beste Nederlandse met een tiende positie. De geboren Beverwijkse voerde het Nederlandse deelnemersveld in de jaren die volgden nog drie maal aan. In 2014 deed ze lang mee om de titel, maar kwam ze uiteindelijk twee slagen tekort om zich te mengen in een play-off om de titel, die uiteindelijk een prooi werd voor de Schotse Kylie Walker.
Blij, maar ingetogen
Maar de zege voor Boeljon kwam er uiteindelijk. En hoe. De goede klasseringen van de jaren ervoor bleken een opmaat naar een indrukwekkend vertoon van klasse in 2015, op The International. Op de nieuwe baan onder de rook van Schiphol, die in 2012 werd geopend, greep Boeljon al in de eerste ronde met een score van 69 de leiding, om die nooit meer uit handen te geven. Na enkele mindere jaren was het voor Boeljon de ultieme bevestiging dat ze het hoge niveau van weleer nog steeds kon halen. Na de laatste putt op de achttiende hole was er de gebalde vuist en de glimlach. Blij maar ingetogen, zoals Boeljon is. De schijnwerpers zijn nooit haar grootste geluk geweest, maar de blijdschap bij het in ontvangst nemen van de beker, was er niet minder om. “Dit is een heel bijzondere zege. Het Open van je eigen land staat natuurlijk heel hoog op het lijstje van de toernooien die je wil winnen. Het is niet makkelijk om in eigen land te winnen, dat maakt het misschien nog wel mooier. Deze overwinning ga ik nooit vergeten.”
De Nederlandse zege van 2015 betekende wel weer een tijdelijk einde van het Dutch Ladies Open op de Europese golfkalender. Maar sinds 2021 is het toernooi dus terug, met dit jaar weer een nieuwe baan als decor. Na twee edities op de Hilversumsche slaan de vrouwen op 16 mei af op de Goyer Golf & Country Club in Eemnes. Is dat een plek waar bijvoorbeeld Anne van Dam Nederland aan een derde overwinning op het Dutch Ladies Open kan helpen? Het kan zomaar gebeuren…